[วาทกรรม unusual] ความเป็นไทย

ได้เห็นคุณแก้ม วิชญาณี เดินบนพรมแดงในงานออสการ์ แม้จะไม่ใช่แฟนคลับเธอ แต่ก็อดภูมิใจแทนไม่ได้ที่เห็นคนไทยไปอยู่ในงานระดับโลกนี้

และบนเวทีคุณแก้มก็ทำได้ยอดเยี่ยมมาก แม้จะมีเวลาหน้ากล้องแค่ไม่กี่วินาที

แต่ก็มิวายมีกระแสดราม่า ว่าทำไมไม่ใส่ชุดไทยไปงานนี้?

มีโอกาสเป็นตัวแทนประเทศไทยทั้งที ทำไมไม่แสดงความเป็นไทยให้โลกเห็น??

ไอ้เราก็รู้สึกตงิดใจ ว่าความหมายของ ‘ความเป็นไทย’ คืออะไรกันแน่

ทั้งที่ชุดของคุณแก้มในงานนี้ ก็เป็นฝีมือคนไทยนะ

ทำไมความเป็นไทยจึงมีแค่ฟอร์แมทที่ตายตัว ว่าจะต้องสวมชุดไทยเท่านั้น พูดภาษาไทยเท่านั้น กินอาหารไทยเท่านั้น ฯลฯ

....

เปล่าเลย เราไม่ได้ปฏิเสธว่าการแต่งชุดไทยนั้นไม่ดี

กลับเข้าใจด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงอยากให้เป็นชุดไทย

แต่เราคิดว่า ถ้าอยากให้ต่างชาติซึมซับความเป็นไทยแบบ local ก็ควรแสดงออกถึงความ global ของคนไทยให้ได้ก่อน จนเขาต้องเป็นฝ่ายเข้าหา local ของเราเอง ไม่ใช่ไปยัดเยียดความเป็น local แบบดื้อๆ

ก็นานาชาติเขาพัฒนากันไปถึงไหนแล้ว จะมาสนใจความเป็นท้องถิ่นของประเทศกำลังพัฒนา (หรืออาจด้อย?) ที่ปัจจุบันยังกลวงโบ๋อยู่ทำไมล่ะ จริงไหม

ฉะนั้น ต้องใช้วิธีสร้างมูลค่าของคนไทยให้เขาเห็น ให้เขารู้ว่าความเป็นไทยนั้นเท่าทันโลกได้ ไม่ได้ยึดติดแค่ความงามเก่าๆ ตั้งแต่สมัยโบราณเท่านั้น

ที่คนญี่ปุ่นใส่ชุดกิโมโนไปเดินพรมแดงในงานเดียวกับคุณแก้มได้ เพราะญี่ปุ่นสร้างมูลค่าให้โลกเห็นมานานแล้ว จากวัฒนธรรมสากลต่างๆ เช่นภาพยนตร์ กีฬา การ์ตูน ของเล่น วิดีโอเกม ฯลฯ ที่ทั่วโลกต่างให้การยอมรับ และเริ่มเข้าหาวัฒนธรรมพื้นเมืองต่างๆ ของญี่ปุ่นเอง

จนในที่สุด ชุดกิโมโนก็สามารถยกระดับสู่สากลได้

ซึ่งในกรณีเดียวกันนี้ เราว่าคุณแก้มทำได้ดีมากๆ แล้วนะ ที่เลือกใช้แบรนด์เสื้อผ้า POEM ของคนไทยที่มีรูปแบบสากล เป็นการผสมผสานระหว่าง local กับ global ได้อย่างลงตัว

ฉะนั้น ไม่ต้องดราม่ากันให้เสียเวลา ตราบใดที่เรายังส่งลูกครึ่งไปเวทีประกวดนางงามละดับโลกกันอยู่!?

“...คุณไม่จำเป็นต้องนั่งเรือสุพรรณหงษ์ไปฮอลลีวู้ดก็ได้ คุณอาจจะนั่งเครื่องบินเจ็ทไปก็ได้ เพราะฉะนั้น เสื้อผ้าพวกนี้มันก็เป็นพาหนะหนึ่งที่ขนความเป็นไทยไปได้...” – อาจารย์ฐิติพงษ์ ด้วงคง

#วาทกรรมunusual #ความเปนไทย