ของเล่น ปมในเยาว์วัยสู่ที่พักใจในปัจจุบัน

ในขณะที่ใครกำลังถกเถียงกันว่าของเล่นคือสิ่งไร้สาระหรือไม่

แต่สำหรับเรา ของเล่นนั้นให้ความสุนทรีย์ราวกับลมทะเลหน้าร้อนเลยล่ะ!?

....

เราคงเหมือนเด็ก gen x หลายๆคน ที่มีปมอยากได้ของเล่นที่หมายตาแต่พ่อแม่ไม่ซื้อให้ พอโตขึ้นมาเริ่มทำงานมีรายได้เป็นของตัวเอง ก็อยากจะสนองความต้องการในวัยเด็ก เสาะหาของเล่นในความทรงจำ และไขว่คว้ามาเป็นเจ้าของให้ได้

เดิมที เราก็แค่ต้องการเติมเต็มความฝันวัยเด็กเท่านั้น แต่พอทำไปทำมา กลับพบว่ามันมีคุณค่ามากกว่านั้น

....

ขณะที่เราทำงานประจำ นั่งหน้าคอมฯในออฟฟิศทุกวัน โอกาสลาพักร้อนหลายคนก็คงไปต่างจังหวัด เที่ยวทะเล ขึ้นภูเขา หรือไม่ก็ไปต่างประเทศ แต่สำหรับเรา ไม่ต้องไปไหนให้ไกลบ้าน แค่ได้เดินดูร้านขายของเล่นก็เพียงพอแล้ว

กลายเป็นนิสัยส่วนตัวไปแล้วกับการเดินดูของเล่น ก็อย่างที่บอกว่าพ่อแม่ไม่ค่อยซื้อให้ เลยเก็บไว้เป็นปมในใจมาตลอด อย่างน้อยถ้าไม่ได้เป็นเจ้าของ ขอแค่ได้เดินดูก็ยังดี จากนั้น ไม่ว่าไปเดินห้างไหน มีเวลาเมื่อไรก็ต้องขอตัวไปเดินมุมขายของเล่นเสมอ

การลาพักร้อนแล้วไปเที่ยวต่างถิ่น มันคือการพาตัวเองไปสู่อีกโลกหนึ่งที่ไม่ใช่บ้านและที่ทำงาน พาไปสู่บรรยากาศที่ไม่ต้องคิดเรื่องอะไรทั้งสิ้น

เช่นเดียวกันกับเรา ที่ของเล่นได้พาเราไปสู่อีกมิติที่ไม่ต้องคิดเรื่องยุ่งวุ่นวายในชีวิตประจำวัน

ที่สุดแล้ว มันคือการได้พักกาย พักใจ พักสมองจากการทำงานเหมือนๆกัน แค่แนวคิดและวิธีการต่างกัน

ฉะนั้น เราว่าไม่สำคัญหรอก ว่าของเล่น (รวมไปถึงการ์ตูนและวิดีโอเกมด้วย) จะไร้สาระหรือสิ้นเปลืองหรือไม่ มันอยู่ที่ใครจะมองอย่างไรมากกว่า

ถ้าทัศนคติมันแคบ ทุกอย่างก็ดูแย่ได้หมดแหละ

....

ที่เขียนมาทั้งหมด ไม่ได้ต้องการแก้ต่างให้ใคร ไม่ได้เรียกร้องให้เห็นใจ คุณไม่ต้องเข้าใจก็ได้ ขอแค่อย่าดูถูกกัน และยอมรับในความแตกต่างซึ่งกันและกันก็พอ

อย่างน้อยก็เงินเรา น้ำพักน้ำแรงเรา และรสนิยมส่วนตัวของเรา ก็อยากให้เคารพความเป็นมนุษย์ของคนอย่างเราที่อยู่ร่วมกับทุกคนในสังคมด้วย

กลับกัน เราว่ามันเป็นเรื่องน่ายินดีด้วยซ้ำ ที่คนๆหนึ่งสามารถเปลี่ยนปมด้อยจากวัยเด็ก กลายเป็นความสุขเล็กๆที่ไม่เดือดร้อนใครได้!?

#ของเลน #ทพกใจ #ความสข