Paper Crown สัญญะแห่งความพอดี

ในขณะที่ผู้ใหญ่พยายามสั่งสอนให้เราเติบโตไปเป็นเจ้าคนนายคน เพื่อให้เป็นที่ยอมรับนับหน้าถือตาในสังคมที่เต็มไปด้วยการแข่งขัน

แต่ขึ้นชื่อว่าการแข่งขัน ย่อมต้องมีผู้แพ้และผู้ชนะเป็นธรรมดา เราจึงไม่สามารถเป็นผู้คว้าชัยได้ทุกคน

แล้วผู้พ่ายแพ้เล่า จะถูกตีตราว่ามีค่าน้อยกว่าผู้ชนะไปเลยหรืออย่างไร?

การเป็น ‘ผู้นำ’ คือนิยามของการมีชีวิตที่งดงามจริงๆหรือ??

....

ผมเคยพยายามหลีกเลี่ยงการแข่งขัน หนีความกดดันเหล่านั้นแล้วหันไปแสวงหาความอิสระในชีวิต ประกอบอาชีพรับจ้างเล่นดนตรีหรือเขียนหนังสือทั่วไป เพราะไม่อยากไปเป็นลูกน้องใคร ไม่อยากแย่งมงกุฎใครมาสวม ขอเป็นนายของตัวเอง สร้างมงกุฎให้กับตัวเองดีกว่า

แต่อาชีพอิสระก็มีความทุกข์แฝงอยู่เหมือนกัน คล้ายจะต้องห่วงหน้าพะวงหลังอยู่ตลอดเวลา ยิ่งนานวันเข้าความรู้สึกนี้ยิ่งทวีคูณ จนถึงจุดหนึ่งที่เริ่มรู้สึกเหมือนชีวิตมันตื้อๆตันๆ ขาดๆเกินๆ อย่างไม่สามารถอธิบายได้ จึงตัดสินใจถอนตัวจากวงการ freelance แล้วหันไปทำงานประจำแทน

ส่วนหนึ่งในการตัดสินใจเช่นนี้ เพราะอยู่ๆก็ได้สติขึ้นมาว่าเรากำลังตกอยู่ในสภาวะ ‘ขาดความพอดี’ จึงต้องการค้นหาหา balance ให้กับชีวิตตัวเอง ด้วยการยอมไปเป็นเบี้ยล่างคนอื่นดูบ้าง!?

....

ที่ผ่านมา ผมมักจะได้รับบทบาทเป็นผู้นำเขาเสมอ

ตอนเป็นนักร้อง แน่นอนว่าเราต้องเป็นหน้าเป็นตาของทั้งวง บรรยากาศในโชว์นั้นจะเป็นไปในทิศทางไหน ผู้ชมสนุกหรือไม่ นักดนตรีทุกคน enjoy ไหม ขึ้นอยู่กับนักร้องนำเป็นหลัก

ยามเป็นมือกลอง แม้จะนั่งอยู่หลังสุด แต่ก็เป็นกระดูกสันหลังของวง นักดนตรีทุกคนต้องฟังจังหวะจากเสียงมือกลอง ทั้งยังสามารถมองภาพรวมทั้งหมดบนเวทีจากข้างหลังได้ดีที่สุดอีกต่างหาก การแสดงจะแข็งแรงหรือหละหลวมอย่างไร เป็นความรับผิดชอบอันใหญ่หลวงของมือกลองนี่แหละ

แม้แต่ตอนทำงานด้านหนังสือ ก็ยังเป็นคนที่คอยเคาะทุกอย่างให้กับทีมงาน เมื่อถึงเวลาต้องตัดสินใจ

นี่ยังไม่รวมการเป็นผู้จัดการวงดนตรี ผู้ดูแลโชว์ โปรดิวเซอร์ บรรณาธิการ ฯลฯ อีกนะ

ทั้งหมดทั้งมวลนี้ มันถึงจุดที่รู้สึกว่าเราจะเดินนำคนอื่นมานานเกินไปแล้ว จึงอยากสร้างสถานะ ‘ผู้ตาม’ ให้กับตัวเองบ้าง

เพราะการเป็นผู้นำ เรามักจะเป็นผู้พูด แล้วผู้ตามก็จะฟังเรา จนบางครั้งมันอาจทำให้เราหลงไปกับสถานะที่เป็นอยู่

ซึ่งผมไม่อยากเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีแต่ผู้น้อยที่ต้องคอยฟังเราข้างเดียวอยู่เสมอ เพราะมันจะทำให้เรายึดติดกับความคิดและประสบการณ์ของตัวเองมากเกินไป เหมือนกับใครหลายคนชอบยึดเอา ‘น้ำร้อน’ ที่ตัวเองเคยอาบมาเป็นศูนย์กลางของจักรวาล

ผมยังอยากที่จะฟังคนอื่นอยู่!?

จึงพยายามค้นหาทางสายกลางให้กับตัวเอง ด้วยการไปเป็นลูกน้องเขา รับฟังรุ่นพี่ที่มีประสบการณ์มาก่อนเรา และรับฟังรุ่นน้องที่มีเทรนด์ใหม่ๆให้เราตื่นตาตื่นใจอยู่เรื่อยๆ

ยิ่งเรากำลังอยู่ในวัยกึ่งกลางระหว่างเลข 2 กับเลข 3 ก็คิดว่าเป็นช่วงเวลาเหมาะสมแก่การปรับสมดุลให้กับชีวิตได้เป็นอย่างดี

ทุกวันนี้ ในเวลาทำงานผมจะอยู่ในสถานะผู้ตาม ส่วนนอกเวลางานก็กลับไปเป็นผู้นำเขาอีกครั้ง ยังคงรับงานอิสระตามความถนัดของตัวเองอยู่ ก็สลับซ้ำๆกันอย่างนี้จนเป็นนิจเป็นสินไปแล้ว

หวังว่าจะได้เข้าใกล้กับคำว่า “พอดี” ขึ้นมาบ้างนะ

....

หลายวันก่อน ที่ทำงานของผมได้จัดกิจกรรมประดิษฐ์มงกุฎกระดาษขึ้น แม้จะเป็นกิจกรรมสำหรับเด็กเล็ก แต่มันทำให้ผมได้แนวคิดบางอย่างจากของเด็กเล่นนี้ จึงเดินเข้าไปขอทีมงานว่าอยากทำเอาไว้ประดับโต๊ะทำงานสักอัน

ผมมองว่า paper crown เป็นเหมือน symbolic ที่คอยเตือนสติเรา ว่าการเป็นผู้นำก็คล้ายกับกำลังสวม ‘มงกุฎกระดาษ’ เมื่อไรที่ถูกฉีกขาดเราก็อยู่ในสถานะเดียวกันแล้ว

เพราะเราทุกคนล้วนเป็นมนุษย์ที่ใช้อากาศหายใจเดียวกัน ความสูงต่ำเป็นเพียงมายาทางวัฒนธรรม

ประสบการณ์หรือความสดใหม่ ก็ไม่ควรยึดถือสิ่งใดจนสุดโต่ง

และไม่ว่าเราจะอยู่ในสถานะใดก็ตาม ทางสายกลางจะทำให้เรามีชีวิตที่ดี....ผมเชื่ออย่างนั้น

….

คุณเองก็เช่นกัน อย่าพยายามให้ค่ากับมงกุฎที่กำลังสวมใส่ หรือยังคงไขว่คว้ามาประดับหัวจนมากเกินไป

ประเดี๋ยวจะ “บ้าอำนาจ” จนหลงลืมความเป็น ‘มนุษย์’ ไป เหมือนผู้นำประเทศบางคน!?

#ชวต #ผนำ #ทางสายกลาง